دانلود مقاله بررسي تطبيقي هنركاشيكاري در معماري دوره صفويه نمونه موردي مسجد شيخ لطف االله و مسجد امام) با word داراي 9 صفحه مي باشد و داراي تنظيمات در microsoft word مي باشد و آماده پرينت يا چاپ است
فايل ورد دانلود مقاله بررسي تطبيقي هنركاشيكاري در معماري دوره صفويه نمونه موردي مسجد شيخ لطف االله و مسجد امام) با word كاملا فرمت بندي و تنظيم شده در استاندارد دانشگاه و مراكز دولتي مي باشد.
اين پروژه توسط مركز مركز پروژه هاي دانشجويي آماده و تنظيم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان كپي كردن اين مطالب از داخل فايل ورد مي باشد و در فايل اصلي دانلود مقاله بررسي تطبيقي هنركاشيكاري در معماري دوره صفويه نمونه موردي مسجد شيخ لطف االله و مسجد امام) با word،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد
بخشي از متن دانلود مقاله بررسي تطبيقي هنركاشيكاري در معماري دوره صفويه نمونه موردي مسجد شيخ لطف االله و مسجد امام) با word :
چكيده
از گذشته تا كنون مساجد يكي از بناهاي مهم ومحل اجتماع مردم در شهرها بوده اند كه از عناصر مهم در معماري اسلامي به شمار ميروند به همين دليل از هنرهاي گوناگون بيشماري مانند شيشه كاري،منبت كار ي، كاشيكاري و ;. در آراستن آن ها استفاده شده است . كاشيكاري يكي از هنرهاي اسلامي است كه با طرح ها و رنگ هاي تركيبي مختلف اهداف هنر اسلامي را متحقق مي نمايد و تداعي كننده حس آسماني و ملكوتي است .استفاده از اين هنر را بيش تر در سرزمين ايران در مكان هاي متبركه و همچنين ساختمان هايي با معماري اسلامي مشاهده مي نماييم.از آن جا كه در معماري معاصر شاهد كم رنگ شدن اين آرايه هستيم با بازشناسي اهميت و نقش اين هنر در معماري امروز مي توان با توجه به عناصر و نحوه به كارگيري كاشيكاري در معماري گذشته و همچنين با توجه به گس تردگي اين هنر در دوره هاي صفويه، بررسي كاشيكاري در دو بناي شاخص مسجد شيخ لطف اله و مسجد امام (شاه) به طريق زيبا و خلاقانه جبران نمود . در پژوهش حاضر با روش تحليلي -توصيفي ، مطالعات كتابخانه اي، بازديد ميداني و باتكيه بر ادبيات موضوع به بيان مطلب پرداخته شود.استفاده از كاشيكاري به خصوص در بناهاي مذهبي باعث القاي حالت عرفاني و ملكوتي در روح شخص حاضر در بنا شده و احساس پرستش و نزديكي بيشتر به خالق را در شخص ايجاد مي نمايد.
واژههاي كليدي: هنر كاشيكاري،معماري اسلامي، مسجد شيخ لطف اله،مسجد امام،معماري دوره صفويه
مقدمه
به طور كلي قرن دهم ويازدهم قمري، به عنوان دوران شكوفايي هنرهاي اسلامي ايران، و اصفهان يكي از مهمترين و زيباترين شهرهاي اين دوره بوده است. بناهاي بزرگ شهر اغلب با كاشيكاريهاي زيبا تزيين شدهاند. درآمداسلام نقش مؤثري در تكامل و توسعه اغلب هنرها در ادوار مختلف به ويژه در عهد صفويه داشته است . در دوران صفويه هنرهاي معماري، نقاشي، خط، تذهيب، قاليبافي، پارچه بافي، كاشي سازي و. به اوج تكامل خود رسيدند كه نظير آن در ادوار گذشته و بعد كمتر ديده مي شود. (تاجبخش، ، ج2، ص .(9
فعاليت وسيع معماري دوره صفوي از زمان شاه عباس آغاز شد. در اين دوره نه تنها در اصفهان، بلكه در شيراز، اردبيل، مشهد، تبريز و ديگر شهرهاي ايران بناهاي مختلف احداث شدند ( كياني، 1383، ص (.105 دست راست شاه عباس در عملي ساختن اين طرح معماري بلندپروازانه، مردي بود به راستي برجسته : شيخ بهاء الدين محمد عاملي (شيخ بهايي )؛ او به عنوان عالم الهي عالي قدر، فيلسوف، مفسر قرآن، فقيه، منجم، معلم، شاعر، مهندس چكيده جامعه ي صفوي عصر شاه عباس كبير بود .( سيوري، 1374،ص .(152
در عهد صفوي سبك معماري قديم ايران تجديد شد و در طرح بناها، شكل و مصالح بناها جاي خود را باز كرد . اغلب بناهاي دوره صفوي مانند مساجد، مدارس و كاروان سراها به شكل چهار ايواني بنا شد. استفاده از كاشي معرق و هفت رنگ براي تزيينات، رونق فراوان يافت. به طوري كه ساختمان هاي مذهبي اين دوره از گنبد، ايوان، طاق نما، سر در ورودي و حتي مناره ها، با كاشي آراسته شد. خطاطي و خوشنويسي روي كاشي نيز در آرايش بناهاي مذهبي عموميت يافت و بناهاي متعددي با خطوط ثلث، نسخ، نستعليق و خطوط ديگر تزيين شدند .( كياني، 1383،ص.( 105 در ضمن از آن جايي كه مساجد مهم ترين بناهاي اسلامي هستند، مي توان گفت هنر اسلامي در حقيقت در مساجد پديد آمد و اين اماكن را ميتوان مهمترين جايگاه تجلي معماري و هنر اسلامي به صورت توأمان دانست.الرّفاعي،( ، 1377، ص .(50
كاشي كاري دوره صفويه
البته صفويان در بسياري از زمينه هاي هنري وارث هنر درخشان دربار تيموريان بودندمعمولاً. در ايران، خاندان سلطنتي و اعضاي طبقات بالاي جامعه متقاضي آثار هنري بودند و بدين ترتيب زمينه هاي شكوفايي آن را فراهم مي كردند و نيز شوق و ذوق هنرمندان را برانگيخته و با حمايت خود اغلب نوع هنر و گونه اشياء توليد شده را تعيين مي كردند. اگر چه آثار هنري عصر صفويه در تمام ايران يافت مي شود ولي اصفهان را مي توان مظهر آثار هنري سلسله صفويه دانست. تغيير پايتخت ايران از قزوين به اصفهان به وسيله شاه عباس اول و موقعيت جغرافيايي شهر اين امكان را مي داد كه اصفهان گسترش يابد و شاهكارهاي هنري متعددي در آن بنا شود . تشويق هنرمندان به وسيله شاه و رفاه اقتصادي و امنيت سياسي موجود به وسيله شاه عباس اول از دلايل ديگر اين گسترش و توسعه بود.
نكته قابل تامل اين كه آثار معماري ايران عصر صفويه را بايد بيشتر در بناهاي مذهبي يافت و مسجد شاه اصفهان واقع در ميدان نقش جهان را سمبلي از آن دانست. از اين ابنيه ها كه هنر كاشي كاري نيز در آن ها به كار رفته است مي توان به هارون ولايت، مسجد علي، مسجد قطبيه، مسجد درب جوباره و سرانجام بقعه خواجه شاه حسن و بقعه شاه زيد اشاره كرد. در عصر صفويه كاشي هفت رنگ در قصرهاي اصفهان به نحوي گسترده مورد استفاده قرار گرفت و نصب كاشي هاي چهار گوش درون قابهاي بزرگ منظرههايي بديع همراه با عناصر پيكره اي و شخصيت هاي مختلفي به وجود آورد. گفتني است؛ هنر كاشي كاري تركيه تا حد زيادي تحت تاثير سنت هاي ايراني قرار داشت؛ به طوري كه در قرن نهم هجري (تا سال 875 ه.ق) هنرمندان تبريز ي با انگيزه اشتغال، به فعاليت در تركيه مي پرداختند. بر همين اساس كاشي كاري در دوره صفويه به بالاترين درجه اعتبار رسيده بود؛ زيرا در اين دوره بيشتر از دوره هاي ديگر سطح خارجي عمارات و ابنيه را با كاشي مزين مي كردند. در دوره هخامنشي نيز تزيين عمارات با كاشي رواج داشته و در ابنيه شوش هم متداول بوده است؛ ولي مدتي متمادي اين صنعت از رونق افتاده و دوباره در حدود قرن 7 هجري، دوباره تهيه كاشي ها و تزيين ابنيه به اين هنر ظريف محول شده است. به طور كلي كاشيهاي هفت رنگ صفويه زيبايي به سزايي دارند. تا امروز طرح، رنگ آميزي و تركيبات رنگ هاي آن ها نظير ندارد. در دوران اوليه اسلام، اولين معماران قديم اسلامي براي آنكه تصوري كه از زيبايي داشته اند را تحقق بخشند وسيله ديگري نداشتند، جز آنكه شيوه هنر قوم و كشور خود ايران، بيزانس، شام، مصر و هند را مورد استفاده قرار دهند. با معماري و سبك كاشي كاري امروز يك مورخ دقيق روشن بين مي تواند تنها از راه مطالعه در مساجد، تصوير روشني از تمدن و تاريخ اقوام مسلمان عالم را پيش چشم خودش مجسم كند.
معماري دوره صفوي:
عصر صفوي ، عصر كمال و شكوفايي نبوغ معماري و شهرسازي در ايران است. زيباترين و با شكوه ترين آثار معماري ايران در همين دوره توسط معماران خلاق و هنرمنداني چون محمدرضا و علي اكبر اصفهاني آفريده شد.
معماري دوره صفوي تكميل و تعديل مفهوم فضايي دوره تيموري است. اگرچه بيان دراماتيك و سيماي افسانهاي معماري دوره تيموري قويتر از معماري صفوي است. نما در معماري صفوي همچون صحنه آرايي تئاتر است. نما در اغلب موارد همچون ماسكي است كه بر چهره ساختمان كشيده شده و عناصر اصلي ساختمان را پنهان مي كند. نماي دوره صفوي دقيق، پركار و مرتبط با ساختار هندسي است كه در تناسب با اندازههاي افقي بنا طراحي شده است.
از ويژگيهاي مهم در شيوه معماري اين دوره ، علاوه بر استحكام و زيبايي فرم ، درخشش بيان است . در آثار اين دوره تابش
رنگ و نور ، و جذابيت سطوح و شكوه چشمگير آنها ، احساس زيبائي خيره كننده اي در بيننده ايجاد مي كند و طنين رنگها و
سطوح مكرر كاشيهاي درخشان به منظره اي شفاف ، مجرد و روحاني تبد يل مي شود.
بناهاي اين دوره باز هم داراي طرح كلي چهار ايواني است البته به ساخت ايوان هاي عظيم با ابعاد بزرگ توجه بسيار شده است. در ابنيه مذهبي كاشي هاي لعاب دار، معرق و هفت رنگ در تزيين ديواره هاي خارجي و داخلي بنا ، طاق ها، مناره ها، گنبدها و محراب ها استفاده شده است. كتيبه هاي نسخ و ثلث سفيد و درخشان، در طاقچه ها به كار رفته و نور ورودي از طريق پنجره هاي تعبيه شده در ساقه گنبد حالتي روحاني به فضا مي بخشد. در بناهاي ييلاقي تزئينات چوبي نقش اصلي را به عهده داشته و بر روي آن تذهيب كاري و نقاشي هاي لاكي استفاده شده است.
معماري اين دوره از لحاظ وسعت و كارآيي ، بسيار متنوع است. و در تمامي ابعاد حيات فرهنگي ، اجتماعي و اقتصادي مردم حضوري زنده و پويا دارد . باشكوهترين مساجد ، عظيمترين ميدانها، زيبا ترين پلها و خ يابانها، بزرگترين بازارها، مدرسه ها ، كاروانسراها و .. در اين عصر ساخته شد. و همه در نوع خود در اوج كمال هنري ، استحكام و كارآيي و بعضي چنان باشكوه و زيبا و كامل ، كه گاهي نمي توان باور كرد كه انساني ناچيز آن را پديد آورده باشد و براستي چه چيزي جز عشق و آسمان و درك عميق زيبايي مي تواند اينهمه را پديد آورده باشد؟ و اصفهان را اصفهان كرده باشد؟ و شايد تنها بتوانيم اين گفته پيرلوتي نويسنده فرانسوي را تكرار كنيم كه:
اصفهان نه تنها آئينه تاريخ تمدني كهنسال است، بلكه آئينه خلاقيت بشر است . اصفهان خود به تنهايي كهكشاني است كه دست يافتن به ژرفاي زيبايي و عظمت آن ممكن نيست.